ერთმა ქრისტიანმა სიზმარი
ნახა - თითქოს კვდებოდა.
სიკვდილი მოდიოდა ისე, როგორც წიგნებშია
აღწერილი: ნარნარი მოწყვეტა მიწიდან, საკუთარი სხეულის სიმაღლიდან დანახვა,
შემდგომ ბნელ გვირაბში გასვლა, გვირაბის ბოლოს კი თვალისმომჭრელი ნათება
და ამ ნათელისკენ ელვის უსწრაფესი ზე-აღსვლა.
ცოტა ხნის შემდეგ კაცმა
საკუთარი თავი მდინარის პირას იხილა, უფალთან ერთად მიმავალი.
ძალიან
შორს კი სამოთხის ბჭენი მოჩანდა...
იქ შესვლამდე მომაკვდავმა მოისურვა
თვალი გადაევლო თავისი განვლილი ცხოვრებისათვის, - სურდა, გაეხსენებინა
ყველა ნაკვალევი, რაც ქვიშაზე დატოვა.
მყესეულად უკან მოიხედა და
დაინახა მთელი თავისი ცხოვრება, - მდინარის პირას, ცის კიდეზე, ერთიმეორის
მიყოლებით კრთებოდნენ კადრები...
ქვემოთ კი, მდინარის გასწვრივ, ქვიშაზე
მკვეთრად ჩანდა ორი წყვილი ნაკვალევი, - ერთი ეკუთვნოდა იესოს, მეორე -
თავად მას.
კაცი გაოცებული დარჩა, რადგან ცხოვრების ყველაზე მძიმე
პერიოდში, როცა სევდა ახრჩობდა და ყველაზე მეტად სჭირდებოდა უფლის
შემწეობა, - მიწას მხოლოდ ერთის ნაკვალევი აჩნდა...
დამწუხრებულმა
შეხედა მაცხოვარს და ჰკითხა: უფალო, ხომ შემპირდი, თუ შენს გზას
დავადგებოდი, მუდამ ჩემთან იქნებოდი და წამითაც არ მიმატოვებდი; ახლა კი
ვხედავ, ცხოვრების ყველაზე მძიმე დღეებში ჩემთან არ ყოფილხარ, - რად
მიმატოვე, უფალო?!
იესომ გულში ჩაიკრა კაცი და ღიმილით მიუგო:
შვილო
ჩემო, გჯეროდეს, რომ მუდამ მიყვარდი და არასოდეს მიმიტოვებიხარ, - ხოლო ის
წყვილი ნაფეხური ჩემია, - როცა ყველაზე მეტად შეჭირვებული იყავი,
სასოწარკვეთილს ნაბიჯის გადადგმა რომ აღარ შეგეძლო, ხელში აყვანილი
დამყავდიო.
|
|
