| |
ეს ამბავისამარაში მოხდა ერთი ქალის ოჯახში 1956 წელს.
ახალი წლის ღამეს, 31 დეკემბერს ახალი სტილით, მისმა ქალიშვილმა, სახელად
ზოიამ, თავისი შვიდი მეგობარი გოგონა და ახალგაზრდა ყმაწვილები დაპატიჟა
წვეულებაზე, სადაც დროსტარებასთან ერთად საცეკვაო გართობებიც ჰქონდათ
გათვალისწინებული. რაკიღა შობის მარხვა იდგა, დედამ თხოვა ზოიას,
ხმაურიანი ლხინი არ გადაეხადა, მაგრამ ქალიშვილმა დაიჟინა და თავისი
გაიტანა. საღამოს დედა ეკლესიაში წავიდა ლოცვაზე.
სტუმრები თითიქმის უკლებლივ მოვიდნენ, მაგრამ ზოიას საქმრო, სახელად
კოლია, არ ჩანდა.გოგო-ბიჭები დაწყვილდნენ, ზოია კი კენტად დარჩა. ამით
განაწყენებულმა, მან კედლიდან ჩამოხსნა წმინდა ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის
ხატი და განაცხადა: „რაკი ჩემი ნიკოლოზი არ მოვიდა, ამ ნიკოლოზს ჩავკიდებ
ხელს და მასთან ვიცეკვებ!" გოგონებმა თხოვეს, არ ჩაედინა ამგვარი
მკრეხელობა. მან კი უპასუხა: „თუ ღმერთი არსებობს, იგი დამსჯის!"
ოთახში ანაზდად წარმოუდგენელი გრიალი გაისმა, შუაგულიდან ქარბორია ავარდა
და მთელი ოთახი ელვისებურმა კაშკაშა შუქმა გაანათა. მხირულება უეცარმა
ელდამ შეცვალა. შიშისაგან თავზარდაცემულნი, ყველანი გავარდნენ ოთახიდან.
მხოლოდ ზოია ვერ დაიძრა ადგილიდან. იგი ოთახში დარჩა, იატაკს მიყინული,
მარმარილოსავით ცივი და გაქვავებული, გულში ჩაკრული წმიდა ნიკოლოზის
ხატით. გამოძახებაზე მისული ექიმების ვერანაირმა მცდელობამ ვერ მოიყვანა
ქალიშვილი გონს. ყველა ნემსი, რომელთა გაკეთებასაც ექიმები ცდილობდნენ,
ტყდებოდა და იღუნებოდა ზოიას მარმარილოს სხეულზე. უნდოდათ მისი
საავადმყოფოში გადაყვანა, მაგრამ ძვრა ვერ უყვეს - ფეხებით თითქოს
შეზრდოდა იატაკს, მხოლოდ გული უცემდა, რაც იმაზე მეტყველებდა, რომ ზოია
ფიზიკურად ცოცხალი იყო, მაგრამ ამ დროიდან მას უკვე აღარც სმა შეეძლო და
აღარს ჭამა.
პირველ დღეებში სახლი ფუტკრების სკას წააგავდა - უამრავი ხალხი ირეოდა მის
გარშემო; საიდან აღარ მოდიოდნენ მორწმუნენი, ცნობისმოყვარენი, სასულიერო
პირები. მაგრამ მალე, ხელისუფლების ორგანოების განკარგულებით, შენობაში
შეღწევის ყოველგვარი საშუალება აღკვეთილ იქნა გარეშე
მნახველებისათვის.მრავალი გაჭაღარავდა იმ შემზარავი სურათის მხილველნი,
როდესაც ზოია საშინელი ხმით გაჰყვიროდა: „ - დედა, ილოცე; ცოდვებში
ვიღუპებით, ილოცე!" ამ დროს მის გვერდით მდუღარე ცრემლების ფრქვევით
ლოცულობდა დედამისი.
ხარების დღესასწაულის წინ მოვიდა ერთი სათნო გამომეტყველების მოხუცი და
ზოიასთან შეშვება ითხოვა, მაგრამ მილიციელებისაგან ცივი უარი მიიღო. იგი
მეორე დღესაც მოვიდა, მაგრამ ახლა უკვე სხვა მორიგეებმა არ დართეს შესვლის
ნება. მესამედ, უკვე უშუალოდ ხარება დღეს, მორიგეებმა შეუშვეს და მათ ყურს
მისწვდა, თუ როგორ ეუბნებოდა იგი ზოიას დაყვავებით: „რაო, მოგბეზრდა
დგომა?" (ყველანი დარწმუნებულნი არიან, რომ ეს იყო თვით საკვირველმოქმედი
ნიკოლოზი).
ასე იდგა ზოია 4 თვის განმავლობაში (128 დღე), თვით აღდგომამდე, რომელიც
იმ წელს უწევდა 23 აპრილს (6 მაისს ახალი სტილით).ქრისტეს ბრწყინვალე
აღდგომას ღამეს ზოიამ განსაკუთრებულად ხმამაღალი ძახილით დაიწყო მოწოდება:
„ილოცეთ!" ღამის გუშაგებმა ვერ აიტანეს მისი საცოდაობა და ჩაეკითხნენ:
„ასეთი ხმით რად ყვირიხარ?" და მიიღეს პასუხად: „საშინელი ცეცხლით იწვის
დედამიწა! ილოცეთ! მთელი დედამიწა ცოდვებში ინთქმება. ილოცეთ!"
და ამ დროს მას უეცრად დაუბრუნდა სიცოცხლის ნიშანწყალი: მისი კუნთები
მოეშვა და სხეულიც დამყოლი გახდა. ზოია ჩააწვინეს ლოგინში, მაგრამ ის
განუწყვეტლივ ყველას უხმობდა და ითხოვდა ელოცათ ცოდვებით აღვსილი
სამყაროსათვის, უკანონობაში ჩაფლული ქვეყნიერებისათვის. ამის მხილველი
ბევრი მოექცა, ბევრმა იწმა ღმერთი.
აღდგომის მესამე დღეს ზოიას სული მიიღო უფალმა - აღესრულა მხევალი ღვთისა,
რომელმაც თავისი მძიმე ცოდვები 128 დღის ფეხზე დგომით
გამოისყიდა.[img=left]http://faith.ge/index.php?newsid=710[/img]
|
|
